Etika se definiše kao nauka o moralu. Ona predstavlja deo filozofije koji proučava i procenjuje vrednosti, u smislu šta je dobro, a šta loše; šta treba, a šta ne treba raditi; kao i deo filozofije koji proučava poreklo i načela moralnosti.

Termin ”etika” je grčkog porekla (ethos - običaj) i potiče od dva prvobitno srodna termina, koja su se već u Aristotelovo vreme razlikovala po svom značenju. Jedan termin je prvenstveno označavao naviku, naviknute, spoljašnje, uobičajene radnje, dok se drugi odnosio na unutrašnja, voljna, duševna svojstva i navike.

Predmet izučavanja etike je moral, moralni odnos između ljudi, odnos čoveka i društva, kao i odnos čoveka prema samom sebi. Predmetu svog izučavanja etika pristupa na više načina. Ako se radi o analizi, objašnjenju i  razumevanju morala koje ispunjava naučno-teorijski kriterijum, onda se radi o teorijskoj etici. Ako je etika usmerena ka formulisanju normi dobrog, pravednog i ispravnog postupanja, onda se radi o normativnoj etici. Definišući i obrazlažući kriterijume i pravila moralnog postupanja, vrline i dužnosti u praksi, etika postaje praktično-normativna.

Istorija etičke kulture i društva nam govori da moral nije privatna stvar, nego ”stvar narodne celine, koju je stvorila jedna zajednička sudbina, i država ne može postojati kao igra nečije samosnosti ili samo  kao gola juristička konstrukcija, nego se ima razvijati u duhu žive, prisne, slobodne, samosvesne i uzajamnim poštovanjem prožete saradnje svih narodnih snaga, a to je prva i poslednja pretpostavka moralnog državnog poretka”.

Heraklit je smatrao da borba predstavlja osnovno životno načelo, ali i to da dobro i zlo jesu jedno, a da moral zavisi od stepena društvenog razvitka. Sokrat je govorio da etika počiva na tri formalna i tri materijalna principa.