Verovatno najznačajniji izazov ali i rizika današnjeg savremenog društva jeste terorizam. Može se reći da njegova rasprostranjenost, intezitet i način ispoljavanja pokazuju visoku korelativnost između terorizma kao pojave i stanja međunarodnih odnosa što je centralna tema seminarskog rada.
Terorizam postaje višedimenzionalni politički fenomen koji pojavnim oblicima doživljava društvenu i političku kulminaciju. Terorizam je višeslojna pojava koja ako se želi sagledati u svojoj ukupnosti, podrazumeva interdisciplinarni pristup i uporedo istraživanje u više oblasti. Sagledavanje teorizma komplikuje postupanje subjektivnih i objektivnih činilaca koji otežavaju prodor u njihovu široku i složenu problematiku. Objektivne činioce predstavljaju savremeni društveni odnosi i protivrečnosti, tj sukobi interesa koji dovode do pojave i primene ovog oblika političkog nasilja, i nepotpuno pravno regulisanje na nacionalnom i međunarodnom nivou. Subjektivni činioci koji otežavaju nepristrasan pristup terorizmu proističu iz politički motivisanog ponašanja država na međunarodnom planu, koje često u ostvarivanju svojih interesa izbegavaju i krše preuzete međunarodne obaveze čije bi se sprovođenje trebalo da doprinese suzbijnju terorizma.[1] Teroristi se deklarišu kao borci protiv neke države ili njenog uređenja te za objekte uvek biraju one koji su simbol te države ili te politike ili objekte koji su predmet zaštite državnih institucija. Oni terorističkim aktom kroz publicitet omogućavaju javno iznošenje motiva i ciljeva.
Motivi i ciljevi terorističkih akata često su različito prihvaćeni od strane okolnih država, međunarodne zajednice, a po stoje i podeljena mišljenja unutar države u kojoj se dešavaju terorističke akcije. Kao primer možemo uzeti Makedoniju u kojoj se i danas nastavlja pritisak albanskog stanovništva na makedonsku državu primenom velikog broja metoda terorizma[2] a opet možemo videti da su ove metodepodražne od strane samoproglašene države Kosovo i Albanije i jednog dela evropskih zemalja[3], dok te iste evropske zemlje takve akte u svojoj zemlji nazivaju krajnje necivilizovanim, monstrumskim itd.
U postojećem naučnom fondu ne postoji opšta saglasnost prilikom definisanja pojma terorizma obzirom na interese pojedinih država, stanja međunarodnih odnosa, odnosa snaga velikih sila, religiozne oopredeljenosti itd. Svaka država, politička organizacija ili nevladina organizacija daje sebi za pravo da jedan napad oceni kao teroristički ili pak kao akt borbe za slobodu. Sukobi u Siriji su veoma brzo okarakterisani kao borba za slobodu i demokratiju početkom izbijanja sukoba da bi nakon određenog perioda isti bili osuđeni kao teroristički napadi. Dešavanja u Libiji i borba za demokratizaciju ove države od strane zapadno evropskih sila, više je ličilo na državnoteroristički akt ovih država nego na uvođenje demokratije. Mnogo je primera u kojima se vojne ili oružane akcije nazivaju „pomoć“[4] a iste takve karakterišu kao „teror“.[5] Napadi Oslobodilačke vojske Kosova na nealbansko stanovništvo 1999. i 2000. godine okarakterisani su od strane Euleksa kao „albanska gerilska formacija koja je predvodila zemlju u borni za nezavisnost“ dok su napori JNA za uspostavljanje kontrole okarakterisani kao „progon albanskog stanovništva“. Zbog opšte podele koja se javlja među državama, nacijama, političarima i građanstvom terorizam ima veoma značajan uticaj na odnose među narodima, nacijama i državama. Tako sagledano, možemo slobodno reći da terorizam ostvaruje svoj osnovni cilj, stvara političku tenziju među državama, sukovi na KiM su značajno pogoršali odnose između Srbije i Albanije, međusobnu netrpeljivost,napadi ISIS-a na Francusku i Belgiju podigli su nivo netrpeljivosti prema ljudima muslimanske veroispovesti,stvara osećaj straha i panike kod stanovništva, što se manifestovalo u SAD nakon uspešnog terorističkog napada, gomilanjem zaliha hrane i novca i brzom reakcijom američke vlade na stanovništvo da nastavi sa normalnim životom jer bi u suprotnom njihova ekonomija prtrpela ogromne gubitke.
[1] Stajić LJ., Osnovi sistema bezbednosti, Novi Sad, 2010, str. 263.
[2] Javna okupljanja i isticanje zastava samoproglašene republike Kosovo i Albanije, napad na pogranične punktove, izazivanje nereda, napad i i zastranjivanja neistomišljenika, bojkot državnih obeležja i propisa itd.
[3] Nemačka, Francuska, Holadija, Belgija ili pak Španija koja iste postupke Katalonaca karakteriše kao pokušaj destabilizacije i cepanje suverene države.
[4] Akcija koja ima za cilj olakšavanje ispunjavanja određenog zadatka.
[5] Nešto što izaziva strašan osećaj straha.
